Czy naruszenie obowiązków związanych z odbywaniem kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego stanowi odrębne przestępstwo?

Abstrakt

Przedmiot badań: Przedmiotem badań niniejszego opracowania jest próba udzielenia odpowiedzi na pytanie o realizację znamion typu czynu zabronionego przez skazanego, który narusza obowiązki związane z odbywaniem kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego. Artykuł skupia się na analizie znamion typów czynów zabronionych opisanych w art. 242 § 1 oraz art. 244 kodeksu karnego.

Cel badawczy: Celem badawczym jest wykładnia znamion określonych typów czynów zabronionych oraz ustalenie, czy zachodzą podstawy do przyjęcia odpowiedzialności karnej skazanego, który nie realizuje nałożonych na niego przez sąd penitencjarny obowiązków, w przypadku udzielenia zgody na odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.

Metoda badawcza: W pracy wykorzystano metodę dogmatycznoprawną polegającą na analizie norm prawnych zawartych w kodeksie karnym, a także teoretycznoprawną (analiza komentarzy, monografii, artykułów, orzecznictwa) oraz w niezbędnym zakresie historycznoprawną.

Wyniki: Zachowanie polegające na naruszeniu obowiązku pozostawania we wskazanym przez sąd albo komisję penitencjarną miejscu w wyznaczonym czasie przez osobę odbywającą karę pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego nie powinno być kwalifikowane jako realizacja występku samouwolnienia z art. 242 § 1 k.k. Zachowanie takie realizuje znamiona typu czynu zabronionego opisanego w art. 244 k.k. Rozwiązanie to prowadziłoby jednak do przyjęcia, że taki czyn zagrożony jest jeszcze wyższą sankcją karną, niż w przypadku przestępstwa samouwolnienia, co mogłoby oznaczać nieuzasadnione zróżnicowanie sankcji karnej względem przewidzianej w art. 244a § 2 k.k.