Rozwój klastrów energii w Polsce – uwagi ogólne

Abstrakt

Klastry energii to cywilnoprawne porozumienia, w skład których mogą wchodzić osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki oraz instytuty badawcze lub jednostki samorządu terytorialnego. Zgodnie z intencją ustawodawcy ich celem ma być wytwarzanie i równoważenie zapotrzebowania, dystrybucji lub obrotu energią w ramach sieci dystrybucyjnej o napięciu znamionowym niższym niż 110 kV. Zadaniem klastrów ma być zatem tworzenie samowystarczalnych obiegów energetycznych, które miałyby jednak dostęp do sieci i mogły być w razie konieczności zasilane zewnętrznie. W tym znaczeniu klastry różnią się od koncepcji tzw. wysp energetycznych, które całkowicie zostają pozbawione dostępu do publicznie dostępnej sieci. Praktyczne funkcjonowanie klastrów wymaga jeszcze dalszych uregulowań. Analizę klastrów energii należy oprzeć na wynikach ekspertyzy przygotowanej na zlecenie Ministerstwa Energii. W zakresie klastrów energii konieczna jest analiza porozumienia, czyli umowy nienazwanej zawieranej pomiędzy podmiotami chcącymi utworzyć klaster, która prowadzi do powołania koordynatora. W przyszłości klastry przyniosą korzyści obniżenia kosztów rozbudowy infrastruktury, przyczynią się do obniżenia kosztów bilansowania i do wykorzystania potencjału przedsiębiorczości oraz dostępnych surowców, a także ułatwią wdrażanie najnowszych technologii czy nowych modeli biznesowych na poziomie lokalnym. Klastry powinny rozwijać się jako integralny element systemu elektroenergetycznego kraju. Mają na celu rozwój generacji ze źródeł odnawialnych i nowoczesnych technologii, a przede wszystkim wpłyną na wyrównanie szans regionów. Klastry są inicjatywą o lokalnym zasięgu terytorialnym, a zatem podstawowe ich cele są oparte na miejscowych potrzebach. Jednocześnie realizacja podstawowych celów o charakterze lokalnym rodzi szereg pozytywnych konsekwencji, dalece wykraczających poza obszar gminy.