Imię własne

Abstrakt

Można powiedzieć, że rozumienie dyskursu kilkanaście lat temu przypominało swego rodzaju „hiper-chmurę” wytwarzaną przez wiele mówiących i piszących osób, podczas gdy dziś wydaje się on znacznie bardziej „skrojony na miarę” i podzielony na coraz mniejsze części. Tendencja ta jest prawdopodobnie integralną częścią rozwoju KAD i konsekwencją jego adaptacji do różnych badań interdyscyplinarnych, w tym praktyk artystycznych. Jednak wydaje się, że „hiper-zamglona” jakość dyskursu, który podkreśla kolektywne aspekty języka i kolektywne aspekty myślenia, utrzymała się także w sferze praktyk artystycznych. To, co należy negocjować w sieci dyskursu to możliwość zachowania przez artystę i dzieło sztuki idiomu indywidualnej praktyki