Dyskursywność sztuki jako problem filozoficzny

Abstrakt

Czy w sytuacji, gdy przeformułowaniu i poszerzeniu uległy zarówno pojęcia języka, jak i dyskursu oraz dyskursywności, można jeszcze rysować opozycję językowego dyskursu i sztuki, przeciwstawiać dyskursywność temu, co artystyczne? Aby odpowiedzieć na to pytanie, odróżniam pojęcia dyskursu i dyskursywności. Przenoszę to odróżnienie na poziom refleksji nad sztuką jako jedną z praktyk znaczących. Pokazuję, jak dekonstrukcja zachodnich dyskursów o sztuce towarzyszy rozpoznaniu dyskursywności sztuki przez Heideggera, Derridę, Marina; jak Merleau-Ponty poszukuje warunków produktywności znaczeniowej pod lub „przed” historycznie ustalonymi dyskursami i tym samym poszerza pojęcie dyskursywności sztuki w przyjętym przeze mnie rozumieniu; wiążę pojęcie wizualności u Lyotarda z proponowanym przez siebie rozumieniem dyskursywności sztuki: jako pola produktywności znaczeń, jako pierwotnego impulsu dyskursu; tego, co umożliwia mówienie i obrazowanie, bez czego nie da się mówić i obrazować.