Dyskurs z architekturą w twórczości Krzysztofa Wodiczki

Abstrakt

Twórczość Krzysztofa Wodiczki podzielić można na trzy grupy. Pierwszą stanowią różnego rodzaju pojazdy. Drugą grupą prac Wodiczki, jak pisał Stach Szabłowski, są "projekty technologicznych protez dla osób społecznie <<upośledzonych>> - uchodźców, emigrantów, bezdomnych". Trzecia grupa - najbardziej znana to projekcje publiczne, polegające na rzutowaniu na różne słynne budowle obrazów (początkowo statycznych, a od 1996 roku ruchomych i połączonych z dźwiękiem), które miały na celu zwrócenie uwagi na ważne dla mieszkańców danego miejsca kwestie kulturowe, społeczne i polityczne. W artykule autorka koncentruje się na omówieniu ostatniej z wymienionych grup, wskazując że projekcje artysty z jednej strony odnoszą się do realnych, bieżących problemów trapiących mieszkańców danego miejsca, z drugiej poprzez tworzenie ich z myślą o konkretnych budowlach wchodzą w dyskurs z zastaną architekturą, która w powszechnym odczuciu ma charakter uniwersalny, ponadczasowy, daleki od tego, co dzieje się aktualni