Między praktyką a teorią. Uwagi o edukacji artystycznej i z zakresu historii sztuki w polsce i na Ukrainie

Abstrakt

Przemiany zachodzące w obszarze praktyki artystycznej dokonują się równolegle z przekształceniami w obszarze społecznym. Plastyczna i architektoniczna aktywność współistnieje z refleksją teoretyczną z zakresu sztuki. Zmiany tego rodzaju przekładają się również na założenia jakimi kierują się badania z obszarów historii sztuki. Współczesna sztuka charakteryzuje się dynamicznymi przemianami i przewartościowaniami, w których przeplata się praktyka i teoria. Charakter tych zjawisk jest wyzwaniem również na poziomie edukacji akademickiej podejmującej tematykę sztuki, architektury czy historii sztuki. Specyfika analizowanych zjawisk wpływa na konieczność łączenia w tym procesie wiedzy teoretycznej z szeroko pojmowaną praktyką. Estetyczne założenia sztuki współczesnej są szeroko wykorzystywane w procesie edukacji artystycznej. Przykładem tego mogą być działania podejmowane w ramach Kijowskiego Narodowego Uniwersytetu Budownictwa i Architektury (KNUCA, Kyiv Civil Engineering Institute). Kolejni wykładowcy tej uczelni konsekwentnie w procesie edukacyjnym łączyli założenia teoretyczne z praktyką twórczą. Założenia te znalazły zastosowanie w projektowaniu architektonicznym, wykorzystującym elementy plastyczne. Związki teorii i praktyki są immanentnie wpisane również w dzieje historii sztuki na Uniwersytecie Łódzkim. Duży wpływ na to miała specyfika łódzkiego ośrodka, w którym bardzo wcześnie, już przed II wojną światową, pojawiło się zainteresowanie sztuka nowoczesną, na poziomie teorii, praktyki i muzealnictwa. Taka postawa była też bliska aktywności akademickiej prof. G. Sztabińskiego, który pogłębione refleksje estetyczno-teoretyczne w udany sposób łączy z doświadczeniami artysty praktyka.